Απειλεί και πανικός ακολούθησε...
Η σύγχυση των συναισθημάτων και η ακραία συμπεριφορά ήταν αναμενόμενη. Ο θυμός, ανελέητος. Κάθε πράξη, του φαινόταν τεράστιο γεγονός με απροσδόκητες, άγνωστες ίσως επιπτώσεις για την ψυχική του γαλήνη. Ξεσπούσε παράταιρα και ασυγκράτητα για να σώσει ό,τι μπορούσε. Μα έχανε και αυτά που είχε ή πίστευε ότι είχε: κάποια λιγοστά πράγματα που με το μυαλό και τη φαντασία του είχε οικοδομήσει, (την ευτυχία). Όμως, όταν οι βάσεις είναι λιγοστές και υπερφορτωμένες βιαστικά με πολλά όνειρα, τότε τα θεμέλια δεν κρατούν, λυγίζουν και γκρεμίζονται όπως γκρεμίζονται οι πύργοι από άμμο που φτιάχνουν τα παιδιά στις ακρογιαλιές. Όσο όμορφοι κι αν είναι, το αποτέλεσμα είναι μοιραίο, αναπόφευκτο.

.

Όμως, με το χρόνο και με σύμμαχο την απόσταση, ο πόνος του στα μάτια που έμοιαζε γιγάντιος άρχισε σιγά – σιγά να ξεμακραίνει. Να μεταλλάσετε από θυμό σε κατανόηση, να μετουσιώνεται απο μίσος σε αγάπη. Έτσι, για πρώτη φορά διείσδυσε στην ουσία των καταστάσεων, κατέστησε το αδύνατον πραγματικότητα. Είδε ολοκάθαρα μπροστά του σαν μια εικόνα με χίλια χρώματα, το αθάνατο εκείνο ερώτησα που τον βασάνιζε εδώ και τόσο καιρό: Το γιατί;